وبلاگ جامع اسلام اهل بیت

احترام به مقدسات مذهبى، و تجليل و بزرگداشت آن مقدسات، از امور بسيار مهم اسلامى است، بر همين اساس حتى تماس دادن جايى از بدن، بدون وضو به كلمه خدا (به هر زبانى كه نوشته شده باشد) حرام است، همچنين تماس دادن جايى از بدن به نام مبارك چهارده معصوم: (بنا به فتواى بسيارى از فقها) حرام است، رفتن جنب به مسجد يا حرم امامان (عليه السلام) حرام است، و هر گونه امورى كه توهين به حريم آنها باشد حرام است، اين گونه دستورها بيانگر آن است كه حريم مقدسات را بايد حفظ كرد، و با خلوص و پاكى فوق العاده از آنها بهره گرفت. 

بزرگان ما به اين موضوع اهميت زيادى مى‏دادند، نقل شده روزى شاه عربستان سعودى به ايران آمد، و هدايايى براى مرجع كل، حضرت آيت‏الله العظمى بروجردى (رحمه الله) فرستاد، آقا در ميان آن هدايا، چند قرآن و مقدارى از پرده كعبه را پذيرفت و بقيه را رد كرد، و در ضمن شاه عربستان تقاضاى ملاقات با آقاى بروجردى كرده بود، آقا اين تقاضا را رد كرد، وقتى كه از علت اين امر سوال شد آقا فرمود: اين شخص (شاه عربستان) اگر به قم بيايد (به خاطر اينكه وهابى است به زيارت حضرت معصومه (عليها السلام) نمى‏رود) و اگر او به قم بيايد و به زيارت حضرت معصومه (عليها السلام) نرود، به مقام ارجمند حضرت معصومه (عليه السلام) توهين خواهد شد، و من به هيچ وجه چنين امرى را - كه توهين غيرمستقيم به حضرت معصومه (عليها السلام) است نمى‏پذيرم و تحمل نمى‏كنم.

احترام متواضعا نه و عميق رهبر كبير انقلاب حضرت امام خمينى (رحمه الله) و مقام معظم رهبرى، از حضرت معصومه (عليها السلام) و مقدسات دين نيز شاهد ديگرى بر اين مطلب است. امام خمينى آن بزرگ مرد الهى كنار مرقد مطهر حضرت معصومه (عليها السلام) مى‏آمد و با كمال تواضع و خضوع ضريح را مى‏بوسيد، و به عقيده بعضى شايد علت آنكه او نخواست مرقد مطهرش در كنار مرقد مطهر حضرت معصومه (عليها السلام)باشد، از اين رو بود كه مبادا به حريم حضرت معصومه (عليها السلام) بى‏احترامى شود، زيرا با رفت و آمد ميليون‏ها نفر از مردم، و آمدن سران كشورها كنار قبر او، به طور طبيعى موجب كم رنگ شدن احترام به مرقد مطهر حضرت معصومه (عليها السلام) مى‏گرديد، و چنين كارى هرگز با خلق و خوى امام خمينى (رحمه الله) نسبت به خاندان عصمت و طهارت سازگار نبود.

مرحوم آيت‏الله العظمى، مرجع تقليد شيعيان آقاى نجفى مرعشى (رحمه الله) حدود شصت سال، در زمستان و تابستان، صبح قبل از اذان براى اقامه جماعت در حرم حضرت معصومه (عليها السلام) از خانه به طرف حرم مى‏آمدند، در بسيارى از موارد، هنوز درهاى حرم باز نشده بود، در پشت در به انتظار مى‏نشستند تا در باز گردد.

يك بار خودم ديدم كه آن بزرگوار صبح قبل از اذان، عبا بر سر افكنده بود، و در پشت در صحن (جانب خيابان موزه) خود را به صحن چسبانده بود، و با كمال تواضع در انتظار آمدن خدام براى باز كردن در، مى‏نشست، گويى شخص نيازمند دردمند، به در خانه حضرت معصومه (عليها السلام) پناهنده شده است.

در وصيتنامه خود چنين سفارش كرد: جنازه مرا روبروى مرقد مطهر بى‏بى فاطمه معصومه (عليها السلام) قرار داده، و در اين حال يك سر عمامه‏ام را به ضريح مطهر و سر ديگر را به تابوت بسته، به عنوان دخيل (دست توسل) و در اين هنگام مصيبت وداع من حسين مظلوم با اهل بيت طاهرينش (عليهم السلام) را بخوانند.

آرى بزرگان علم و عمل، اين گونه به مقدسات احترام مى‏كردند، و از شعائر مذهبى تجليل مى‏نمودند.